رونمایی از چیدمان تازه در سپهر سیاسی ایران، آن هم از مکانی که انتظار می‌رفت پیام «صلح» از آن بازتاب یابد تا «شاید» نهال دوستی نشانده و درخت دشمنی برکنده شود، در عوض سرود کینه و عداوت سر داده شد تا بار دیگر با ستایش از انقلابی ویرانگر، ائتلاف های سیاسی در بطن انقلاب اسلامی تداعی شود، ائتلافی که هیچ‌گاه میان ارتجاع سیاه و لشکریان سرخ اش متوقف نشده است و همواره خود را در بزنگاه های گوناگون در شکل‌های مختلف بازتولید کرده است.
خصلت قبیله‌ای این طایفه سیاسی منزوی بیش از هر چیز بر مواضع نسبتاً تند ضد ایران، پهلوی ستیزی و بویژه دشمنی با شاهزاده رضا پهلوی استوار است. ماهیتی که برخاسته از نمود عینی ورشکستگی سیاسی نسل بنجل پنجاه و هفتی، امت گرایان رنگارنگ و قوم گرایان تجزیه طلبی است که با رجعت به اصل خویش و بازگشت به فضای نوستالژیک گذشته، نیاز دارد تا با مرزبندی و مفصل بندی گفتمانی خویش با نبض جامعه، بار دیگر همانندی هایش را با ارتجاع سیاه نشان دهد.
**تحلیلی به قلم امیر امیری
#تحلیل_سیاسی
#ایران_معبد_ماست
@Unikador