انتخابات بدون مخالف مانند یک اُپرای بدون تِنور یا همان صدای زیر مردانه است. خب! چه کنیم؟ در ابتدای امر، اگرچه بازماندگان رژیم سابق عمدتاً سکوت میکردند اما دار و دسته ی حاکم، همانند همیشه و همه جا پهلوی را به عنوان مخالف معرفی میکردند. اگر چیزی اشتباه بود تقصیر رضا شاه و محمدرضا شاه بود. در دو دهه نخست آنچه انقلاب اسلامی نامیده می‌شود، این روایت، تکراری و مسخره به نظر می رسید. بنابراین، یک اپوزیسیون جدید در قالب مقامات قبلی خودِ رژیم اختراع شد که در آن، رؤسای جمهور و نخست وزیر و رئیس مجلس سابق رژیم، به عنوان شرور و دشمنان نظام مطرح می شدند. این بار و ۴۴ سال پس از بهمن ۵۷ به نظر می رسد کسانی که مسئولیت مهندسی انتخابات آینده را بر عهده دارند از اینکه چه کسی را باید به عنوان مخالف مورد انتقاد قرار دهند نامطمئن هستند.
برگردان فارسی تحلیلی از امیر طاهری، روزنامه‌نگار و تحلیل‌گر ارشد بین‌المللی با عنوان اصلی زیر در شرق‌الاوسط:
Iran: Risky Elections Ahead
#امیر_طاهری
#تحلیل_سیاسی
@Unikador