به گزارش هاآرتص حملات اسرائیل به سوریه که در هفته های اخیر شدت گرفته اند با استراتژی های ایالات متحده همخوانی دارند. جیمز جفری فرستاده ویژه امریکا به سوریه در اوایل ماه مه در مصاحبه ای با روزنامه سعودی الشرق الأوسط خلاصه ای از سیاست امریکا در سوریه را بیان کرد.
او گفت: “امریکا از اقدامات اسرائیل برای دفاع از خود و تضمین امنیت پشتیبانی می کند. اسرائیل با تهدید بنیادی از سوی رژیم ایران روبروست، همانطور که آنها هزاران بار گفته اند که ماموریت آنها نابودی اسرائیل است… و اسرائیل حق البته با در نظر گرفتن تلفات افراد سوری اقدامات لازم برای حفظ اسرائیل را انجام دهد. در نتیجه، ما هرطور که بتوانیم از آنها حمایت می کند.”
جفری در پاسخ به سوال خبرنگار در این باره که اسرائیل به چه نوع کمکی برای محافظت از خود نیاز دارد یعنی دیپلماتیکی یا لجستیک و آیا این کمک ها از طریق پایگاه نظامی التنف در مرز بین عراق و سوریه انجام می گیرد گفت: “ما از اقدامات اسرائیل برای محافظت از خودش پشتیبانی لازم را خواهیم داشت و اسرائیل با محافظت از خود از تمامی همسایگان اسد نیز محافظت خواهد کرد: اردن، ترکیه، عراق و لبنان.”
هیچکدام از این کشور ها تقاضایی از اسرائیل برای حمله به سوریه در جهت محافظت از آنها نداشته اند. حتی در اسرائیل هم پشتیبانی همه جانبه از حمله به سوریه وجود ندارد. حملاتی که در هفته های اخیر به اوج خود رسیده اند با استراتژی امریکا که جفری در موردش توضیح داد همخوانی دارند.
او گفت: “سیاست ما این است که تمامی نیرو های تحت فرماندهی رژیم ایران و در واقع تمامی دیگر نیرو های نظامی ای که پس از سال ۲۰۱۱ وارد سوریه شده اند باید این کشور را ترک کنند. این نیرو ها شامل نیرو های امریکایی هم می شوند. اگر تمامی گزارش ها درمورد نیروی هوایی اسرائیل درست باشد این موضوع شامل حال آنها و همچنین نیرو های ترکیه نیز می شود.”
این اظهارات بسیار جالب توجه اند. آیا منظور جفری این است که اسرائیل باید حملات هوایی خود به سوریه را حتی با هدف محافظت از اسرائیل و همسایگان سوریه و خارج کردن نیرو های رژیم ایران از سوریه متوقف کند؟ پاسخ این سوال منفی است، زیر از نگاه ایالات متحده، اسرائیل به نیرویی برای انجام سیاست امریکا در سوریه تبدیل شده است.
نمی توان منطقی برای سیاست امریکا در سوریه پیدا کرد یا به سیاستی یکپارچه اشاره کرد. برای مثال تصمیم دونالد ترامپ در ماه اکتبر برای خروج نیرو های امریکایی از سوریه به خاطرات پیوسته است.
عدم وجود سیاست مشخص از سوی امریکا حتی در زمان رئیس جمهوری باراک اوباما، راه را برای ورود روسیه به سوریه باز کرد اما در زمان ترامپ روسیه به طور مشخص از حقوق خود برای باقی ماندن در سوریه مطلع است.
در واقع در همین مصاحبه، جفری تصریح می کند که خروج تمامی نیرو های خارجی از سوریه شامل حال روسیه نخواهد شد:”روسیه پیش از سال ۲۰۱۱ وارد سوریه شده است و در نتیجه استثنا محسوب می شود. اما دیگر طرفین پس از شروع جنگ وارد سوریه شده اند.”
پایگاه ارتش روسیه در دهه ی هفتاد میلادی در طرطوس ساخته شد اما پس از آن از یک پایگاه خدمات و نگهداری کشتی های روسی به پایگاه نظامی بزرگی تبدیل شده است که دژ مهمی در منطقه ی مدیترانه محسوب می شود. پایگاه هوایی روسیه در حمیم سال ۲۰۱۵ تاسیس شد و در سال ۲۰۱۷ به پایگاه هوایی دائمی در این کشور تبدیل شد. دو پایگاه نظامی دیگر در سوریه ، T-4 نیز که براساس گزارش ها دائما از سوی اسرائیل مورد قرار می گیرند و همچنین مقر هوایی شعیرات هم از سوی روسیه مورد استفاده قرار گرفته است.
از دیدگاه اسرائیل نه تنها سیاست امریکا در آزاد گذاشتن دست آنها خردمندانه است بلکه روسیه نیز به آنها اجازه داده است تا زمانی که اقداماتشان به رژیم بشار اسد آسیبی نرساند و تنها اهداف جمهوری اسلامی را هدف قرار دهد به اقدامات خود ادامه دهند.
به رسمیت شناخت حق حضور نیرو های روسیه از سوی امریکا باعث ورود مسکو به مناطق جدیدی از جمله لیبی شده است، روسیه در لیبی از فرمانده جدایی طلب این کشور خلیفه حفتر پشتیبانی می کند. امریکا اعلام کرده است که به دنبال دولتی یکپارچه در لیبی است و از دو دولت با دو پارلمان جداگانه در یک کشور حمایت نمی کند.
امریکا مجبور است از تصمیم روسیه، مصر، امارات و فرانسه در لیبی پیروی کند. این کشور ها از حفتر در مقابل اتحاد ترکی-قطری حمایت می کنند که به دولت رسمی لیبی کمک های نظامی ارائه می دهد. واشنگتن با توجه به مسیری که در سوریه پیش گرفت نمی تواند درخواست خروج نیرو های خارجی از لیبی را داشته باشد.با توجه به واقعت های تازه ای که در خاورمیانه پدیدار شده اند و کمرنگ تر شدن نقش امریکا، می توان گفت که امریکا استراتژی عقب نشینی از این منطقه را پیش گرفته است. اما پیش از این کار پیمانکارانی را برای ادامه کار ناتمام خود در منطقه مشخص کرده است.
منبع : هاآرتص